Journalist Eric Vrijsen presenteerde 9 december jl. op het ministerie van Defensie zijn nieuwste pennenvrucht. Geen artikel zoals hij normaal voor Elsevier schrijft, maar een werk van 212 pagina’s. Het eerste exemplaar van zijn nieuwe boek ‘Te Wapen! In het kielzog van een krimpende krijgsmacht’ werd in ontvangst genomen door minister Jeanine Hennis-Plasschaert.
De bewindsvrouw prees dhr. Vrijsen om zijn kritische en scherpe blik. “Er wordt veel geschreven over Defensie in de media, maar niet alles is goed uitgezocht of beargumenteerd. Ik vind het belangrijk dat beweringen gedaan worden op basis van feiten. Helaas is dit niet altijd het geval. En daar valt moeilijk tegen op te boksen. Vandaar dat ik graag een boek in ontvangst neem van een auteur die bekend staat om zijn kritische en goed gefundeerde mening of blik.”
De auteur zelf legde de nadruk op de cover van het boek: hij wil met ‘die mooie plaat’ de nadruk leggen op een bijzondere eigenschap van de Nederlandse militair: stoer en menselijk. Zijn doel was deze twee elementen te verenigen. Ook in zijn reportages probeert Vrijsen die menselijke kant onder de aandacht te brengen. Letten op details. Zo vertelde hij een anekdote over een militair in Afghanistan genaamd Harry, die bij collega’s bekend stond als Kandaharry. Harry bleef namelijk stug de zegeltjes van het koffiepak uitknippen. “Prachtig, vind ik dat, het stug vasthouden aan de Nederlandse cultuur. Ook al zit je als militair in Afghanistan.”
In ‘Te Wapen! In het kielzog van een krimpende krijgsmacht’ verhaalt Eric Vrijsen over de 10 jaar dat hij de krijgsmacht volgde, van het Haagse beleid tot in de uithoeken van onze wereld. Van een onderzeeboot in de Perzische Golf tot Uruzgan en een training boven de poolcirkel.
Het boek verschijnt bij – hoe kan het anders – Elsevier en kost in de boekhandel € 14,95 (ISBN 9789035 250680).
Bron : Mindef
Mening ODB
De minister geeft aan dat men ten opzichte van Defensie kritisch moet zijn en alles uitzoeken en beargumenteren. De ODB is het daar helemaal 100% mee eens. Wel opmerkelijk dat de minister haar militairen stuurt naar een gevaarlijk gebied (in dit geval Mali), zonder dat daar een goede belangen afweging van is gemaakt (de militairen moeten daar de reputatieschade van BuZa te niet doen) en adequate middelen tegenover staan (transporthelikopters). Het heeft er alle schijn van dat de minister zelf niet altijd alles goed uitzoekt, niet voldoende kritisch is en onvoldoende beargumenteerd.
