1962 Solliciteren bij defensie. Huisbezoek! Ja, dat was nog eens wat anders dan overal naar toe te gaan om te solliciteren. Geeft gelijk vertrouwen, toch. Een meneer die in keurig uniform in aanwezigheid van de ouders komt uitleggen hoe bijzonder een carrière bij defensie is.
Baanzekerheid tot aan je pensioen, en dan ook nog een goed pensioen! Eindsalaris als basis. En prima doorstroommogelijkheden door de rangen. Gratis lunch, huisvesting en vervoer in het weekend. En als het eenmaal zover is wordt je ook nog geholpen bij het vinden van een woning.
Mijn voorkeur voor een technische opleiding bij het dienstvak verbindingsdienst werd ook genoteerd en zou zonder meer gehonoreerd worden. Klinkt bijna te mooi om allemaal waar te zijn. Maar je bent jong en toen was geüniformeerd gezag nog iets om tegen op te kijken en te vertrouwen.
Dus na enig overleg met de ouders waarbij de betrouwbare persoon zelfs even discreet de kamer verliet, was de beslissing al snel gevallen. We vonden het aantrekkelijk, dus ik ging er voor. Een baan bij een betrouwbare overheid … wat wil je nog meer.
Oké het salaris was niet echt om over naar huis te schrijven, maar zoals gezegd met de vooruitzichten op verbetering wegens bevordering en jaarlijkse indexering zou dat steeds beter worden.
Kat in het bakje dus.
Maar om bij nog maar een spreekwoord te gebruiken het werd uiteindelijk, een kat in de zak. De eerste kreukel in het mooie verhaal was de keuze voor de opleiding. Na een aantal testen bleek dat ik uitermate geschikt was voor een carrière bij de infanterie. Infanterie is dat techniek? Nee dus, en de toezegging dan? Ja, die was onbevoegd gedaan, de indeling wordt pas bepaald na het algemene opleidingsgedeelte.
Dan wordt het dus infanterie? Helaas voor defensie was ik toen al eigenwijs genoeg om dat niet te accepteren. Een overeenkomst van een kant niet na komen wilde voor mij zeggen einde overeenkomst. Ik zal je de toestanden daarover besparen, maar het werd uiteindelijk dus toch techniek.
Daarna ging het wel goed. Opleiding goed doorlopen en afgerond, en een eerste plaatsing bij een gezellig stel collega’s. Wel erg afgelegen met daardoor lange reistijden in het vrije weekend om de veertien dagen .
Ja en dan woning zoeken en trouwen. Gelukkig heeft defensie een woningareaal voor haar personeel dus dat is geen probleem. Oeps dat was intussen afgeschaft. Dan maar zelf inschrijven voor een woning. Mag terugkomen als ik getrouwd ben en dan mag ik op de lijst. Dan maar voor de wet trouwen en later voor de kerk.
Met behulp van de werkgever van mijn toen toekomstige vrouw konden we een jaar later een huis huren en trouwen voor de kerk. Voor de huidige generatie is dat niet zo bijzonder meer maar toen was het wel erg onconventioneel.
De vrije lunch verdween, vrij reizen werd beperkt of in bepaalde gevallen volledig geschrapt.
Tot zover de eerste kreukels in het vertrouwen in de overheid als werkgever.
Zoals op dit moment iedereen maar al te goed weet heeft de economie zijn ups en downs. Dat is echter van alle tijden en er kwamen verschillende pieken en dalen. Wat echter opvallend was dat deze op een vreemde manier gevolgd werden door het bruto saldo op het salaris strookje van de ambtenaar en dus ook de militair.
Als de economie er florissant voor stond kregen we te horen dat de overheid zuinig moest zijn met het oog op slechtere tijden en het volgen van de prijsindexatie niet haalbaar was. In slechte tijden hoorden we dat we blij moesten zijn dat de militairen weer niet op achteruit gingen. Iedereen blij dus. Toch?
De veranderingen in de diverse posten pakten altijd negatief uit en zelfs met veel verve aangekondigde salarisverhogingen werden daardoor vaak tot een minimale verhoging teruggebracht.
De bekende sigaar uit eigen doos!
De volgende kreukel, zeg maar scheur, in het verhaal was het afromen van de pensioenreserves van de ambtenaren. In haar wijsheid besloot de regering dat die reserves veel te hoog waren en werden er aanzienlijke sommen geld overgeboekt naar de staatskas. Uitgebreide protestbijeenkomsten in het hele land mochten niet baten. Naar mijn mening was het pure diefstal van door de ambtenaren gespaard geld voor hun pensioenen. Maar door de regering gesanctioneerd. En daarom dus wettig?
De diefstal, ik kan het niet anders noemen, is vergeten en nu de kas van het ABP naar het idee van dezelfde overheid als destijds niet genoeg gevuld is wordt deze natuurlijk door de overheid aangevuld. Helaas blijf dromen. Men komt echt niet het idee om die van regeringszijde bij te springen, of soelaas te bieden door het versoepelen van de regels voor de hoogte van de reserves. Nee, we moeten solidair zijn. Al jaren geen verhoging in het kader van de prijsindexatie en zelfs een dreigende verlaging van de pensioenen.
Ik ga me niet wagen aan getallen. Maar iedereen die zijn salarisgegeven van de laatste jaren op een rij zet en afzet tegen de prijsindicatiecijfers zal zien dat zijn of haar koopkracht fors achteruit loopt. Niet alleen de gepensioneerden. Maar ook de nu nog werkenden voelen het in hun portemonnee.
Nu ook nog weer Europese bemoeienis met de pensioenen. Maar gelukkig horen we van onze betrouwbare overheid dat we ons niet ongerust hoeven te maken. De betrouwbare overheid zegt weer eens gaat u maar rustig slapen, wij waken wel voor u. Hebben wij dat al niet eens eerder gehoord?
Wel dat rustig slapen is er voor mij niet meer bij. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, dus ik ben bang dat we nog wel meer verrassingen kunnen verwachten.
bron: ODB lid, Deelraad Voormalig Militair Personeel (VMP)
