Het conflict in Syrië is geen louter interne aangelegenheid, maar een oorlog bij volmacht (Engels: proxy war). Dat is een conflict waarbij één partij (meestal een grootmacht) een andere partij, de gevolmachtigde, een oorlog laat voeren, en daarbij als achterman optreedt. De grootmacht levert economische, ideologische, logistieke en/of militaire steun. De gevolmachtigde, meestal een kleiner land, voert de oorlog waarbij hij zich gesteund weet door de grootmacht. Een van de belangrijke aspecten achter deze burgeroorlog is de ontsluiting en het transport van gas uit het zuidelijke Parsveld (Iraanse benaming) / Noordveld (Qatarese benaming) in de Perzische Golf, dat Qatar en Iran delen met de Europese markt als inzet.
Iran heeft eind 2011 een akkoord gesloten met Syrië en Irak voor de aanleg van een pijpleiding dat het gas moet vervoeren. Maar het Amerikaans-Europese financieel-economisch embargo naar aanleiding van het vermeende nucleair wapenprogramma van Iran, zorgt er voor dat het land voorlopig het gasveld niet kan exploreren en ontginnen wegens een gebrek aan middelen. Het zou daarvoor een goede 50 miljard dollar nodig hebben. Qatar van zijn kant zoekt al sinds 2008 naar een alternatieve landroute voor het vervoer van vloeibaar aardgas (LNG) uit het Noordveld. Vooralsnog transporteert Qatar het LNG in tankschepen via de Perzische Golf, maar de mogelijkheid van een militair conflict tussen Israël en de VS en Iran brengt die route ernstig in gevaar.
Iran heeft er al eerder mee gedreigd om de Straat van Hormuz af te sluiten als het tot een escalatie zou komen. Qatar zou dat gas het liefst met een pijpleiding via Saoedi-Arabië, Jordanië en Syrië naar de Europese markt transporteren. Daarbij zou ook een aansluiting mogelijk zijn op het Nabucco-traject (gas vanuit de Kaspische Zee-regio via Turkije(Ceyhan) naar Europa), zoals door Turkije gewenst, dat zich meer en meer wil manifesteren als knooppunt van pijpleidingen, maar natuurlijk ook voor eigen gebruik.
Dit traject blijft een natte droom, zolang het huidige regime in Damascus aan de macht is. Qatar streeft daarom naar regimeverandering en bewapent o.a. de gewapende brigades die verbonden zijn met de Moslimbroeders. Het kan daarvoor rekene
n op de steun van Turkije die alle gaspijpleidingen uiteindelijk wil aansluiten op de exporthaven Ceyhan en Jordanië.
In Europa wil men graag af van de grote afhankelijkheid van Russisch gas. Rusland voert daarom een politiek om Turkije aan zich te binden. In 2009 stelde Poetin voor een Russische pijplijn naar Bulgarije aan te leggen door het Turkse deel van de Zwarte Zee. Via South Stream zou Russisch gas naar Europa worden vervoerd, waarbij de Oekraïne omzeild zou worden (een concurrerend project voor Nabucco) Gazprom heeft zich dit jaar weten te verzekeren van de gasleveringen in Azerbeidjan. Maar wat kreeg Turkije voor zijn goedkeuring daarvoor terug.
In ruil voor instemming met South Stream hebben de Turken goede zaken gedaan met de Russen. De Turken eisten toezeggingen van Rusland voor leveringen voor een oliepijpleiding vanuit de stad Samsun aan de Zwarte Zee naar hoe kan het ook anders Ceyhan aan de Middellandse Zee. Deze oliepijplijn is in aanbouw, daarmee wordt Ceyhan de voornaamste oliehaven in het oostelijk deel van de Middellandse Zee. U begrijpt dat de belangen van Qatar en Turkije en Europa op dit punt samenkomen.
Het Qatarese LNG is daarom meer dan welkom. De steun die landen als Frankrijk en Groot-Brittannië verlenen of willen verlenen aan de oppositie en het Vrije Syrische Leger – onder meer met de partiële opheffing van het Europese wapenembargo – kan ook gezien worden vanuit de belangstelling voor Qatarese en Turkse investeringen.