In toenemende mate brokkelt in het algemeen het sociale welbevinden van de Nederlander af. Tot de jaren tachtig van de vorige eeuw werd gevochten voor sociale gelijkheid. Door mensen die vanuit een positie kwamen van ongelijkheid en die dus wisten waarvóór ze knokten. We zitten nu in een tijd waar héél langzaam maar zéér zeker die verworven rechten weer stuk voor stuk worden afgebroken. En het erge is dat dit gebeurt met medeweten van de vakbonden.
In de afgelopen decennia werd druk onderhandeld over vakbonden die moesten fuseren; er moesten overkoepelende organisaties van vakbonden komen zodat een betere onderhandelingspositie zou ontstaan. Maar was eigenlijk niet meer dan een ordinaire baantjesjagerij, te vergelijken met andere onderdelen in min of meer gesubsidieerde delen van onze maatschappij. Als binnen vakbonden werd geprotesteerd tegen deze gang van zaken, werd fijntjes op de eigen zekere baan (plus riant salaris) gewezen. En als dat niet werkte werd een riante afkoopregeling voorgesteld. Zo is -op een enkeling na- het hele middenkader van de vakbonden verdwenen. Dat middenkader was het aanspreekpunt voor de leden en wist wat speelde op de werkvloer.
Goed; met het middenkader verdwenen konden de salarissen van het hogere kader omhoog en werd met de politiek jaren onderhandeld over cao’s. Dit ging dan vooral over de posities van bonden ten opzichte van elkaar en ten opzichte van de georganiseerde werkgevers. Politieke spelletjes dus. Daar wordt een werknemer niets wijzer en zeker niets beter van.
En dan wordt het pas vervelend.
In de tijd dat het economisch goed ging had bijna iedereen werk en verdiende goed of had een redelijke uitkering. Iedereen vond dát vanzelfsprekend en dacht dat het zo hoorde. En de vakbond was er als er wat strubbelingen waren. Dan kwam een stukje in de krant, er werd wat gediscussieerd en soms kwam er ook nog wel een oplossing.
Maar ja,toen ging het ineens minder goed. En nog minder en nog…,nou ja u snapt het. Het wordt tijd dat de vakbonden weer voor hun mensen gaan staan en ingrijpen. En wat gebeurd er dan? In de loop van de jaren vond iedereen dat ze wel voor zichzelf konden opkomen, want klopte je bij een vakbond aan dan konden ze jouw zaak net niet behandelen. Daar had de vakbond ook helemaal geen mensen en tijd meer voor. De uitleg staat hierboven.
Met de bonden uitgehold en topzwaar, is er dus een probleem om een tegenwicht te kunnen bieden aan de georganiseerde werkgevers. Die zijn ook niet solidair met elkaar,maar zien wel het belang in van een gezamenlijke inspanning.
En dan zijn we aanbeland bij de titel van dit schrijven.
In tijden van nood zou je dus verwachten dat mensen zich weer aansluiten bij een vakbond om te proberen iets samen te bereiken,maar niets is minder waar. Men wordt wel lid, maar niet om te proberen om samen iets te bereiken. Alleen bij een persoonlijk probleem schreeuwt men de pannen van de daken. Desnoods komt men met een paar collegae en dan wordt van de vakbond verwacht dat die het probleem netjes oplost. Zo hoort het toch ook, hoor ik u zeggen.
Kijk, hier wordt het ingewikkeld.
Een vakbond is ooit opgericht om sociaal- en rechtsongelijkheid te bestrijden. Maar als de overheid (lees politiek) zegt dat er helemaal geen ongelijkheid bestaat. Dan kunnen zij ongestoord de lasten per burger verzwaren, de uitkeringen verlagen en de salarissen (van ambtenaren) hoeven helemaal niet te stijgen. Want er is volgens de politiek helemaal geen ongelijkheid en iedereen neemt dat voor lief. Ik hoor tenminste geen tegengeluiden. De economie voor alles. Hallelujah!!
De ingewikkeldheid zit hier in dat een vakbond in de eerste plaats moet staan voor al die mensen die sociaal zwakker staan. Maar ja, de vakbond moet wel van binnen uit worden geleid door mensen die vóélen wat belangrijk is. En die mensen, dat zijn jullie zelf! Dus het draagvlak van de vakbond ligt bij jezelf. Als je blijft afwachten tot iemand anders iets voor jou gaat doen, kan je heel lang wachten. Vergelijk het met je voetbal- of tennis- of schaatsclub. Je betaalt contributie om lid te zijn van die club, maar je levert zélf de prestatie. Je gaat zélf voetballen om een resultaat te bereiken. Zo werkt die vakbond ook. Dat is ook een vereniging waar je lid van bent. En binnen die club probeer je om samen een goed resultaat te bereiken. Maar dan wel voor iedereen.
Dat is solidariteit!
Putdeksel
