Het Chileense pensioen systeem is namelijk gebaseerd op individuele spaarrekeningen. Dat is op zich niks nieuws. Het aardige van het Chileense systeem is echter dat de werknemer niet voor lange tijd vast zit aan een bepaalde verzekeraar of pensioenfonds. De enige verplichting is om het pensioengeld onder te brengen bij een zelf gekozen pensioenbank.
Momenteel kan iedere Chileense werknemer zelf kiezen tussen zes verschillende pensioenbanken. Die doen allemaal hun uiterste best om zo’n hoog mogelijk rendement te behalen. Dat moet ook wel, want als de beleggingsresultaten tegenvallen, kan zo worden overgestapt naar een concurrerende pensioenbank. Vier keer per jaar ontvangt elke werknemer van zijn pensioenbank een rekeningoverzicht met het laatste saldo, inclusief een verantwoording van de gemaakte kosten.
Tegen de tijd dat de werknemer met pensioen wil, gebruikt hij het saldo dat hij bij zijn pensioenbank heeft gespaard om een lijfrente aan te kopen bij een zelf te kiezen verzekeraar. Het spreekt voor zich dat de verzekeraar wordt gekozen die de hoogste uitkering geeft voor het opgebouwde saldo. Ook hier is dus weer sprake van vrijemarktwerking (gezonde concurrentie).
De resultaten van het Chileense systeem zijn opmerkelijk te noemen. In nog geen 30 jaar is een pensioenvermogen opgebouwd van 112 miljard dollar, zo’n 85% van het bruto binnenlands product (bbp). Het rendement van het systeem sinds zijn introductie in 1981 bedraagt gemiddeld 9% per jaar, beduidend meer dan de verwachte 4% rentabiliteit waar wij nu mee werken.
En de risico’s dan? Die hebben de pensioenbanken collectief ondergebracht bij een verzekeringsmaatschappij. Hiermee richten de financiële instellingen zich uitsluitend op hun kernactiviteit: de (pensioen)banken beheren de pensioenspaarrekeningen, de verzekeraars dekken de risico’s af.
De marktwerking en de eenvoud van het Chileense systeem zorgen voor lage kosten en stabiliteit en duidelijkheid. Deze aanpak zou op termijn wel eens bestendiger kunnen zijn tegen toekomstige aardschokken dan het uitstorten van een lawine van wet- en regelgeving over de pensioenbranche.
Al eerder heeft de ODB aangegeven voorstander te zijn dat werknemers hun eigen pensioenfonds mogen kiezen, dit wordt ondersteunt door het Alternatief Voor Vakbond (AVV) en PensioenOpstand.
Het voorbeeld uit Chili gaat een stap verder maar is duidelijker naar de spaarders toe en geeft zekerheid dat de tegenvallers worden opgevangen door een verzekeringsmaatschappij.
Bron: Pieter Marres hij was een aantal jaren werkzaam in de pensioenbranche in Chili, nu werkzaam bij Oxylo en Smart Capital Network
Meer over Chileens pensioen systeem
MeerVrijheid – Chileen heeft pensioen dat Nederlander wenst
Laat spaarders hun eigen pensioenfonds kiezen | www …
