Ze delen hetzelfde oorlogsverleden, maar verloren elkaar uit het oog. Dankzij hun dochters die, onafhankelijk van elkaar, hun vader voordroegen voor een militaire onderscheiding, kwamen oorlogsveteranen Alexander Kessing en Max Paulus recent weer met elkaar in contact. Gisteren kende Defensie beide vliegtuigmakers van de Marineluchtvaartdienst alsnog het Ereteken voor Orde en Vrede toe.
De nu 89-jarige Kessing en 91-jarige Paulus kunnen nog maar amper bevatten dat het lot hen na 65 jaar weer samenbrengt. Beide in januari 1941 opgekomen bij de Marineluchtvaartdienst, samen de verschrikkingen van de Japanse interneringskampen doorgemaakt en een atoombom op Nagasaki overleefd. Een onderscheiding voor hetgeen zij destijds moesten doorstaan, bleef na de Tweede Wereldoorlog echter uit.
Bescheiden
Een recent artikel in de Telegraaf over de toekenning van het Mobilisatie-Oorlogskruis aan een van de laatste WOII-veteranen, is voor dochters Lydia Olivier-Kessing en Debby Paulus aanleiding om contact te zoeken met Defensie. Debby: “Misschien is het Indonesische bescheidenheid, maar mijn vader heeft nooit gevraagd om zijn ereteken. Hij zei altijd: ‘laat maar’. Toen ik een soortgelijk verhaal in de Telegraaf las, dacht ik: mijn vader heeft ook verschrikkelijk geleden. Dit verdient hij gewoon. Misschien heb ik hem nog maar heel kort bij me, dus dit is mijn laatste kans.”
Ereteken
En zo geschiedde. Defensie beoordeelde beide aanvragen met een Ereteken voor Orde en Vrede. Het ereteken wordt toegekend aan militairen die in het voormalige Nederlands-Indië of Indonesië in de periode van 3 september 1945 tot 4 juni 1951 tenminste 3 maanden in werkelijke dienst zijn geweest. Bijzonder is dat deze onderscheiding ook aan burgers, die zich in dat tijdvak verdienstelijk hebben gemaakt voor de strijdkrachten, kan worden toegekend.
De heer Kessing na afloop van de ceremonie: “Dit is een onzettende verrassing. Niet alleen de onderscheiding, maar ook het weerzien met Max. Mijn vrouw zei altijd: je moet er over praten. Maar ik stopte alles weg. Nu hoeft dat niet meer.”
