“Ik hoop dat als ik in een volgend leven terug mocht komen dit in de vorm van een octopus zal zijn”, verzucht een militair. Persoonlijk heb ik deze zin al zo vaak gehoord. Natuurlijk ben ik “blij” dat ik een vaste baan heb, een vast inkomen maar met vaste armoede. Het is uitdagend werk, waar ik elke dag met plezier naartoe ga. Maar op een gegeven moment is ook mijn ruggengraat zover gebogen dat ik er spontaan pijn van krijg.
Hoort uzelf ook vaak het woord “moeten” in relatie tot het werk. Zo moet ik mij aan de bijna onmenselijke roosters en werktijden houden (geen personeel of zieken). Ik moet elk jaar een fitnesstest doen en moet dentally fit zijn. En zo zijn er nog vele voorbeelden die iedereen bij Defensie ondertussen wel kent. Maar als ik eens ga bekijken wat mijn werkgever Defensie voor mij doet, dan valt het op dit moment vies tegen.
De militair wordt financieel bijna gedwongen om een tweede baan te zoeken om überhaupt op zijn Defensie werkplek te kunnen komen. Maar daar moet de militair wel een verzoek voor indienen of het eigenlijk wel is toegestaan, wat vrij ironisch is. De vrienden van de militair schrikken van het basis salaris dat, na jaren van bezuinigen, absoluut geen vetpot is. Door de uren die militairen maken moeten collega’s, die getrouwd zijn en kinderen hebben, een groot gedeelte van het salaris afstaan aan kinderopvang. De militair heeft door de nieuwe regels van eigen huishouding géén recht meer op reiskostenvergoeding en op de koop toe moet hij betalen voor een kamer op de eigen werkplek.
December 2014 werd de militair erg gelukkig van het nieuws dat Defensie een rechtszaak had verloren en dat alle reiskosten gelijk getrokken moesten worden (uitslag Raad van Advies). De militair zag eindelijk licht aan het einde van de tunnel en een einde aan zijn 70 uur durende werkweken. Samen met de militair waren veel mensen blij dat een einde zou komen aan de onmogelijke regels van DCHR om je eigen huishouding te moeten aantonen.
Deze militair moest in 2013 een kleine paar duizend euro terugbetalen, maar door het veranderen van die regelgeving kon hij uitbetaling met terugwerkende kracht zelfs vergeten. Na een telefoontje van DCHR wist de militair wel dat het alleen voor de toekomst zou gelden, maar zelfs dat maakte voor hem niet eens uit.
Edoch!
Twee maanden later hoort de militair niets meer over dit onderwerp en krijgt hij het gevoel dat het een beetje dood gaat bloeden. Hij heeft zelfs in de wandelgangen gehoord dat de kans bestaat dat de mensen met eigen huishouding hun reiskosten kwijt gaan raken, om maar niet tot uitbetaling aan ongehuwd personeel over te hoeven gaan. Het klopt dat dan alles recht getrokken gaat worden maar of het de militair helpt is natuurlijk de vraag, maar dat zal hogere legerleiding een rotzorg zijn.
Daarom een vraag van de werkvloer van Defensie aan alle werkgevers in de burgermaatschappij:
“Ik doe een beroep op uw flexibiliteit, om banen beschikbaar te stellen voor onze jongens, die uw huis en haard verdedigen. Iemand moet ‘onze jongens’ helpen om op hun werk te kunnen verschijnen”.
Reactie ODB: Er wordt op dit moment onderhandeld over dit onderwerp na uitspraak van het college. Zodra meer bekend is zullen wij dit publiceren op onze website. Uiteraard is het een doorn in het oog van de ODB dat Defensie laks omspringt met Wet en regelgeving. Het zou van goed werkgeverschap getuigen als aan deze ongelijkheid direct een einde wordt gemaakt.
Bron: Een militair (naam bekend bij de redactie)
