Als een van de meest prominente defensie-allianties ter wereld, speelt de NAVO een belangrijke rol in het verzekeren van vrede en veiligheid in de internationale gemeenschap. Een van de belangrijkste principes van de NAVO is Artikel 5 van het NAVO-Verdrag, dat de basis vormt voor collectieve defensie en solidariteit. In dit artikel zullen we de NAVO en Artikel 5 in meer detail bespreken.
De NAVO: Een Inleiding
De NAVO, of de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, werd opgericht in 1949 om collectieve defensie te bieden aan de lidstaten tegen dreigingen van buitenaf. De NAVO bestaat momenteel uit 30 lidstaten, waaronder de Verenigde Staten, Canada, wij en verschillende Europese landen. Daarnaast hebben enkele landen aangegeven lid te willen worden van deze organisatie.
Doelstellingen van de NAVO
Het belangrijkste doel van de NAVO is om collectieve defensie te bieden aan zijn lidstaten. Artikel 5 van het NAVO-Verdrag verplicht de lidstaten om elkaar te verdedigen in het geval van een gewapende aanval. Dit betekent dat als een lidstaat wordt aangevallen, de andere lidstaten zich zullen mobiliseren om te helpen bij de verdediging.
Naast collectieve defensie heeft de NAVO ook tot doel om internationale stabiliteit en veiligheid te bevorderen. Dit omvat het ondersteunen van vredesoperaties en het helpen van landen bij het ontwikkelen van hun defensiecapaciteit.
Artikel 5 van het NAVO-Verdrag
Artikel 5 van het NAVO-Verdrag is een van de belangrijkste principes van de NAVO en beschrijft de verplichtingen van de lidstaten in geval van een gewapende aanval. Het artikel luidt als volgt:
“De Partijen komen overeen dat een gewapende aanval tegen één of meer van hen in Europa of Noord-Amerika als een aanval tegen hen allen zal worden beschouwd; zij komen derhalve overeen dat, indien een gewapende aanval plaatsvindt, ieder van hen, in de uitoefening van het recht op individuele of collectieve zelfverdediging erkend in Artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, de Partij of Partijen die het slachtoffer van de gewapende aanval zijn, zal bijstaan door onmiddellijk, individueel en in overeenstemming met de andere Partijen, de in Artikel 51 van het Handvest vervatte maatregelen te nemen om de veiligheid van het Noord-Atlantisch gebied te herstellen en te handhaven.”
Dit betekent dat een aanval op een lidstaat wordt beschouwd als een aanval op alle lidstaten, en dat de andere lidstaten zich verplichten om onmiddellijk actie te ondernemen om de lidstaat in kwestie te verdedigen en de veiligheid van het Noord-Atlantisch gebied te handhaven.
Eindoordeel
De NAVO en Artikel 5 spelen een cruciale rol in het verzekeren van de vrede en veiligheid van het Noord-Atlantisch gebied. Het collectieve defensieprincipe in Artikel 5 biedt een sterke afschrikking tegen potentiële agressie van buitenaf en zorgt voor eenheid en solidariteit tussen de lidstaten.
In de loop der jaren is de NAVO uitgebreid om landen in Oost-Europa op te nemen en heeft het zijn rol uitgebreid om te werken aan vrede en veiligheid in andere delen van de wereld. Dit omvat het ondersteunen van vredesoperaties en het helpen van landen bij het ontwikkelen van hun defensiecapaciteit.
Artikel 5 van het NAVO-Verdrag blijft al 74 jaar onafgebroken, een belangrijk en solide onderdeel van het bondgenootschap en verzekert de lidstaten van de collectieve defensie en solidariteit in geval van een gewapende aanval. De NAVO blijft een belangrijke rol spelen in het waarborgen van de veiligheid en stabiliteit van de internationale gemeenschap.
Overzicht deelnemende landen:
- ALBANIE (2009)
- BELGIE (1949)
- BULGARIJE (2004)
- CANADA (1949)
- DENEMARKEN (1949)
- DUITSLAND (1955)
- ENGELAND (1949)
- ESTLAND (2004)
- FINLAND (kandidaat lid)
- FRANKRIJK (1949)
- GEORGIE (kandidaat lid)
- GRIEKENLAND (1952)
- HONGARIJE (1999)
- ITALIE (1949)
- KROATIE (2009)
- LETLAND (2004)
- LITOUWEN (2004)
- LUXEMBURG (1949)
- MONTENEGRO (2017)
- NEDERLAND (1949)
- NOORD MACEDONIE (2020)
- NOORWEGEN (1949)
- OEKRAINE (kandidaat lid)
- POLEN (1999)
- PORTUGAL (1949)
- ROEMENIE (2004)
- SPANJE (1982)
- SLOVENIE (2004)
- SLOWAKIJE (2004)
- TSJECHIE (1999)
- TURKIJE (1952)
- VERENIGDE STATEN (1949)
- IJSLAND (1949)
- ZWEDEN (kandidaat lid)
Tekst: Redactie ODB
Afbeelding: MinDef / Redactie ODB
